Telewizja cyfrowa to technika produkcji, rejestracji, przesyłania i emisji obrazu i dźwięku telewizyjnego w postaci cyfrowej, to znaczy w postaci ciągu cyfr binarnych - zer i jedynek (bitów).

  W przeciwieństwie do sygnału analogowego, sygnał cyfrowy może być przekazywany, przetwarzany i zapisywany praktycznie bez strat. Ponadto sygnał cyfrowy może być poddany kompresji, czyli redukcji szybkości bitowej, bez zauważalnego przez odbiorcę pogorszenia jakości.

  Sygnał cyfrowy tworzy strumień bitów, którego szybkość (bitową) określa się liczbą bitów przepływających przez system w ciągu 1 sekundy. Z kolei możliwość przesłania przez dany kanał określonej liczby bitów w jednostce czasu nosi nazwę przepływności kanału transmisyjnego i stanowi podstawowy jego parametr. Warunkiem niezakłóconej transmisji w czasie realnym jest dostosowanie strumienia bitów do przepływności kanału, czemu właśnie służy proces kompresji. Sygnały wizyjne koduje się według systemu kompresji MPEG.

  Cyfrowe kanały przesyłowe - naziemne (DVB-T), satelitarne (DVB-S) i kablowe (DVB-C) - różnią się szerokością pasma. Dla emisji cyfrowej z dostępnego widma wydziela się bloki częstotliwości (radio) bądź kanały (telewizja), w których możliwa jest emisja wielu programów. Proces lokowania kilku programów telewizyjnych oraz różnych usług dodatkowych w jednym kanale telewizyjnym nosi nazwę multipleksu. Programy i usługi dodatkowe (np. elektroniczny informator o programach, tzw. Electronic Programme Guide - EPG) mają postać pakietów, opatrzonych identyfikacją i przesyłanych sekwencyjnie. W odbiorniku pakiety te są wydzielane z całego przesyłanego strumienia danych i dekodowane.

  Sygnał cyfrowy dociera do odbiorcy bezpośrednio (jeśli dysponuje on cyfrowym sprzętem odbiorczym) albo poprzez przetwornik cyfrowo-analogowy, dokonujący między innymi operacji zamiany sygnału cyfrowego na analogowy.

  Niezwykle ważną funkcję w procesie przygotowywania do emisji pakietów programów cyfrowych spełnia operator multipleksu (ang. "multiplex provider", lub "multiplex operator") posiadający koncesję na wykorzystywanie kanału.

  Z możliwości oferowanych przez technikę cyfrową wynika większość podstawowych zalet cyfrowej telewizji. Są to:

• lepsze wykorzystanie pasma przesyłowego w danym kanale oraz zwiększona liczba dostępnych kanałów - a więc możliwość wielokrotnego powiększenia liczby przekazywanych programów i tworzenia telewizji wielokanałowej;
• możliwość uzyskania wyższej jakości obrazu i dźwięku;
• poprawa jakości emisji, zwiększona niezawodność oraz odporność na zakłócenia;
• zmniejszenie, w stosunku do telewizji analogowej, mocy urządzeń nadawczych niezbędnych do uzyskania tego samego zasięgu;
• możliwość przekazywania obrazu telewizyjnego zarówno w formacie 4:3, jak i 16:9;
• możliwość, w przypadku telewizji naziemnej, zapewnienia dobrego odbioru programów na odbiornikach przenośnych;
• wzbogacenie pakietu cyfrowego programów telewizyjnych o interaktywne usługi dodatkowe, informacyjne, handlowe i inne;
• większa możliwość zastosowania systemu dostępu warunkowego (Conditional Access System - CAS), umożliwiającego pobieranie opłaty za odbieranie programu telewizyjnego, na zasadzie telewizji płatnej (Pay TV), czy "telewizji na żądanie" (Videoon- Demand - VOD).

  Najłatwiej dostępnym obecnie sposobem dotarcia do odbiorcy z cyfrowymi programami telewizyjnymi jest emisja satelitarna.

  Cyfryzacja radiofonii i telewizji jest warunkiem włączenia ich w obszar usług multimedialnych. Multimedia to wzajemne przenikanie się różnych mediów, ich interakcyjny dostęp i integracja możliwa na gruncie technik komputerowych.

Źródło: [11]