Postęp techniczny lat 80-tych, umożliwiający zwiększenie masy i mocy transmitowanych sygnałów oraz opracowanie układów mikrofalowych o małych szumach pozwolił na realizację transmisji radiodyfuzyjnych programów telewizyjnych, gdzie transmitowane przez satelitę sygnały mogły być odbierane przez dużą liczbę odbiorców (najpierw stacji czołowych telewizji kablowych, a następnie użytkowników indywidualnych) wykorzystujących zestawy odbiorcze z antenami o średnicach 1,5-3 m.

  W 1985 roku powstała SES Astra i w 1988 roku umieszczony został na orbicie jej pierwszy satelita. Zastosowanie rewolucyjnej koncepcji umieszczenia kilku satelitów na jednej pozycji orbitalnej pozwalało na zwiększenie liczby programów dostępnych dla użytkownika bez zmiany orientacji anteny zestawu odbiorczego. Poziom mocy sygnału nadawanego z satelity umożliwiał poprawny odbiór anteną o średnicy około 1,2 m.

  Kolejnym krokiem w rozwoju satelitarnych systemów łączności było wprowadzenie w połowie lat 90-tych cyfrowej transmisji programów telewizyjnych (standard DVB-S Digital Video Broadcasting - Satellite) kodowanych w standardzie MPEG2, co umożliwiło przesłanie kilku programów cyfrowych zamiast jednego analogowego przy porównywalnej jakości odbioru. Doprowadziło to do znacznego wzrostu liczby programów dostępnych dla użytkownika końcowego. Szacunkowo podaje się, że transmisja rozsiewcza programów telewizyjnych stanowi około 60-70% wszystkich sygnałów transmitowanych w systemach satelitarnych.

  Obecnie jesteśmy świadkami kolejnego kroku w rozwoju satelitarnych systemów łączności wprowadzenia standardu DVB-S2 oraz zmiany systemu kodowania na MPEG4/AVC. Głównym motorem tych zmian jest dążenie nadawców do zapewnienia odbiorcom coraz szerszej oferty programowej oraz zwiększenie jakości przekazu HDTV (High Definition TV).