System satelitarny DVB-S był pierwszym systemem projektu DVB. Przesyła on sygnały DVB drogą satelitarną Przeznaczony jest głównie dla usług DTH (Direct To The Home) dostępu bezpośredniego, dla użytkowników wyposażonych w zintegrowany odbiornik-dekoder IRD lub przystawkę STB połączony z łączem satelitarnym, anteną telewizyjną dołączoną do istniejącego odbiornika TV. Pracuje w paśmie częstotliwości Ku 10,7-12.75 Ghz. Jest idealnym rozwiązaniem dla transmisji rozsiewczych, w których ten sam sygnał dostarczany jest jednocześnie do wielu odbiorców (nie wymagając transmisji w kierunku przeciwnym) np. programów telewizyjnych i radiowych. Wyznacza w ten sposób nowe standardy radiodyfuzji satelitarnej bezpośrednio do użytkowników indywidualnych (DBS) i świadczenia usług multimedialnych.

  Model transmisyjny dla telewizji cyfrowej wykorzystujący kanały satelitarne został opisany w dokumencie ETS 300 421. Dokument ten przedstawia opis ramki, modulację i systemy kodowania zastosowane w kanale transmisyjnym dla wieloprogramowych, satelitarnych usług telewizji cyfrowej. System ten przeznaczony jest tak dla telewizji o standardowej jakości (PAL/SECAM) jak i systemów telewizji wysokiej jakości HDTV (High Definition Television) - jego zaletą jest duża uniwersalność, jeśli chodzi o możliwości oferowania usług wymagających zróżnicowanych wymagań jakościowych.

System DVB-S obejmuje:

• metody kodowania określonych typów sygnałów
• sposób dołączania do nich dodatkowych informacji służących m.in. do odpowiedniego konfigurowania dekodera i jego synchronizacji
• rozsiewczą transmisję danych
• metody zabezpieczania sygnału przed zakłóceniami

  Usługi DTH przesyłane drogą satelitarną są szczególnie ograniczone przez limit mocy, stąd też przeciwdziałanie szumom i interferencjom powinno być głównym celem, ważniejszym niż efektywność widmowa.

  Aby osiągnąć wysoką efektywność mocy bez zbytniego ograniczania widma, system stosuje modulację QPSK (Quaternary Phase Shift Keying - czterowartościową modulację z kluczowaniem fazy) wraz z kodowaniem splotowym i kodem Reeda-Solomona. Kod splotowy można konfigurować w sposób elastyczny, co pozwala dostosować wydajność systemu do pasma i jakości danego kanału satelitarnego. Sygnał jest także poddawany dwustopniowemu kodowaniu FEC (Forward Error Correction) umożliwiającemu wykrywanie i korygowanie ewentualnych błędów transmisji.

  System jest kompatybilny z systemami MPEG i bazuje na systemie transmisyjnym zaczerpniętym ze standardu MPEG2. Wejściowy strumień sygnału jest zorganizowany w pakiety o stałych długościach (zgodnie z MPEG 2 TS). W skład pakietu wchodzi 1 bajt słowa odpowiadającego za synchronizację w MPEG TS. Adaptacja tego strumienia do DVB-S polega na inwersji bajtu synchronizacji w nagłówku co ósmego pakietu oraz randomizacji. Do odbioru sygnałów DTH na terenie Europy zalecany jest niskoszumowy konwerter LNB (Low Noise Block).

Dane wejściowe dla nadajnika DVB-S powinny mieć strukturę zgodną ze specyfikacją MPEG Transport Stream (TS). Na strumieniu danych wykonywane są następujące operacje (rys 2)

• adaptacja i randomizacja w celu rozproszenia widma sygnału,
• kodowanie zewnetrzne (kod Reeda-Solomona),
• przeplatanie splotowe,
• kodowanie wewnętrzne (punktowy kod splotowy),
• kształtowanie pasma podstawowego dla procesu modulacji,
• modulacja.

Rys.6 Schemat blokowy nadajnika DVB-S

Źródła: [9][10][1][21]