W roku 1991 grupa MPEG opublikowała standard MPEG-1 dla obrazu o jakości porównywalnej do zapisu VHS i przepływności binarnej 1,5 Mbit/s. Dalsze prace zaowocowały ukazaniem się standardu MPEG-2 (rok 1994), który przystosowany jest do transmisji z przepływnością 5÷20 Mbit/s, zapewniając obraz o jakości normalnej SDTV i wysokiej HDTV.

  Rodzina MPEG-2 stała się podstawą cyfrowego kodowania i kompresji sygnału telewizyjnego na całym świecie, umożliwiając tym samym szerokiemu kręgowi abonentów korzystanie z wszechstronności telewizji cyfrowej. Pierwsze systemy oparte na kompresji MPEG powstawały w USA, ale nie były one ze sobą kompatybilne. Dlatego na konkurencyjnym rynku, tzn. w Europie, powołano grupę DVB, czyli Digital Video Broadcasting (we wrześniu 1993 roku), która miała opracować standardy dla systemów transmisyjnych telewizji kablowej, satelitarnej i naziemnej, opierających się na wspólnych podstawach i tworzących spójną całość.

  Efektem jej prac jest opracowanie standardów telekomunikacyjnych ustanowionych przez ETSI (European Telecommunications Standards Institute) dla telewizji satelitarnej DVB-S (DVB Satellite), kablowej DVB-C (DVB Cable) i naziemnej cyfrowej DVB-T (DVB Terrestrial). Obecnie grupa DVB skupia prawie 300 organizacji (nadawców, operatorów, producentów sprzętu, regulatorów i innych) z 35 krajów.

Przetwarzanie podstawowe

  Warunkiem powstania systemu transmisyjnego platformy DVB było opracowanie standardu kompresji ruchomego obrazu MPEG-2, ponieważ przesłanie cyfrowego, nieskompresowanego obrazu wideo napotyka na wiele przeszkód natury technicznej. Równocześnie z rozwojem standardu MPEG-2 prowadzone są prace nad nowymi bardziej wydajnymi standardami kodowania sygnałów telewizyjnych, pozwalających na dalsze zmniejszenie przepływności sygnału wyjściowego. Wdrażany już standard MPEG4/AVC umożliwia zmniejszenie zajętości pasma dla aktualnych emisji lub zwiększenie liczby oferowanych programów.

  Projekt DVB opiera się głównie na wykorzystaniu strumieni transportowych MPEG Transport Stream. Strumienie transportowe TS umożliwiają mieszanie w jeden strumień wielu strumieni pochodzących z różnych źródeł.

  Usługi DVB składają się z programów o ogromnej różnorodności przenoszonych poprzez dużą liczbę kanałów transmisyjnych. Urządzeniem, które odbiera wieloprogramowy strumień danych jest dekoder cyfrowy IRD (Integrated Receiver Dekoder - Dekodujące Urządzenie Odbiorcze). Odtwarza on programy lub sygnały wybrane przez klienta. Zamiennie stosowana jest również nazwa przystawka STB (Set Top Box).

  Aby umożliwić odbiornikom dostrojenie się do tak dużej ilości kanałów, a klientom ułatwić orientację w zakresie oferowanych programów, musi zostać dostarczona informacja o usłudze jako część składowa strumieni DVB. Taki serwis informacyjny określony jest mianem DVB-SI (DVB Service Information). DVB-SI do strumieni MPEG 2 dodaje różne informacje charakteryzujące przesyłaną zawartość, między innymi takie, które dzielą indywidualne strumienie audio/wideo w grupy usług (bukiety) i pozwalają odbiornikowi automatycznie dostroić się do określonej usługi. DVB-SI umieszcza w strumieniach danych także pewne charakterystyki usług, ułatwiające tworzenie menu ekranowych związanych z nadawanymi usługami, nazywanych elektronicznymi przewodnikami po programie EPG (Electronic Program Guide). Typowe środowisko DVB obejmuje setki kanałów wideo i innych usług, więc standard DVB-SI i tworzony na podstawie niego EPG są bardzo istotne.

Źródła: [10][9][21][8]